والیبال ما و اوّلی های فراموش شده

مرتضی زبردست

والیبال کشور ما با سابقه ای بیش از یک قرن، دوره های مختلفی را پشت سر گذاشته است.
مرحوم میرمهدی ورزنده به عنوان اولین پایه گذار این رشته در سال ۱۲۹۹ والیبال را وارد ورزش کشورمان کرد.
این رشته حدود سه دهه با توپ های فوتبال در نقاط مختلف ایران جریان داشت تا این که بعد از جنگ جهانی دوم، والیبال شکل بهتری پیدا کرد و از سال ۱۳۳۶ صاحب فدراسیونی مستقل شد قبل از این تاریخ والیبال و بسکتبال زیر نظر یک رئیس فدراسیون اداره می شد.
شروع کار امیر عباس امینی به عنوان اولین رئیس فدراسیون والیبال کشورمان سوای برنامه ریزی برای انجام مسابقه های منظم و رواج رقابت های آموزشگاه ها، بحث عضویت والیبال ما در فدراسیون جهانی را هم مطرح و در سال ۱۹۵۹ میلادی والیبال ما به خانواده جهانی این رشته پیوست.
والیبال کشورمان سال ۱۳۳۷ برای اولین بار در تهران میزبان تیم ملی والیبال پاکستان بود و نمایش قابل قبولی برابر میهمان خود داشت و تا جایی پیش رفت که در بازی‌های آسیایی توکیو به مقام دوم این پیکارها رسید، کمال پورهاشمی، عبدالمنعم کمال، اسماعیل اشتری، محمد شریف زاده، عباس تهرانی، محمود عدل، حسین علی امیری و سیاوش فرخی اعضای این تیم بودند که زیرنظر فریدون شریف زاده به مدال نقره این بازی‌ها رسیدند این مربی عضویت در تیم های اروپایی را نیز در رزومه ورزشی خود داشت.
رونق مسابقه های آموزشگاه ها کمک شایانی به معرفی چهره های برتر این رشته و توسعه والیبال کشور داشت، خیلی از بازیکنان مطرح باشگاهی از دل همین رقابت های آموزشگاهی شناسایی و بعضا به عضویت تیم های ملی درآمدند.
بعد از توکیو نسل های دوم و سوم والیبال ما نیز شکوفا شده و به اعتبار این رشته افزوده شد، حسن کُرد، يدالله کارگرپیشه، مصطفی ذوقی، مسعود صالحیه، خسرو نیاکیان، هوشنگ ملک لو، محمد حیدرخان، ناصر میرفخرایی، چنگیز انصاری، عزیز پرتوی، امیر حیدری و دیگر ملی پوشان هم دوره این بزرگان سهم بسزایی در اعتلای والیبال کشورمان داشتند، ایکاش حداقل تصاویر این نام داران در راهروی فدراسیون والیبال نصب می شد تا والیبالیست های جوان امروز بپذیرند قدر و منزلت شان بعد از دوره قهرمانی هم فراموش نخواهد شد.