‍ تحلیل سعید حجاریان از حواشی حضور تیم ملی در جام جهانی: فوتبال غایب بود؛ اساساً خالی از اهمیت و معنا شده بود

/ تصور حکمرانی کشور این است که ایدئولوژی بدیلی برای ملی‌گرایی و موجد همبستگی ملی ست؛ این پروژه اثر معکوس داشته است

سعید حجاریان در یادداشتی در مشق نو نوشت:

🔹سه مسابقه‌ ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ با تیم‌های انگلستان، ولز و امریکا نکاتی را مکشوف کرد که تا به‌ حال پوشیده مانده یا دست‌کم نمود بیرونی پیدا نکرده بودند.

🔹درباره حواشی فوتبال تصاویر، گزاره‌ها و انگاره‌های مهمی در حافظه ما ثبت شد. عده‌ای بدواً حضور ایران را در این مسابقات برنمی‌تابیند و آن را خلاف مروّت می‌دانستند، افرادی آن را فرصتی برای اعتراض می‌خواندند و شماری نیز از جدایی سیاست و ورزش می‌گفتند.

🔹در این بین مربی خارجی تیم ملی ایران هم بی‌نصیب نماند؛ او نیز متهم به سوگیری سیاسی و چشم‌بستن بر وضعیت جاری ایران شد. واقعیت آن است آنچه در این میان غایب بود، بازی فوتبال بود که اساساً خالی از اهمیت و معنا شده بود. رصد ضمنی محتوای فضای مجازی/حقیقی هم از انواع دوگانگی‌ها و پرسش‌ها بر سر موضوعاتی از این دست حکایت می‌کرد: آیا پیروزی تیم ملی ایران موجب خرسندی است یا خیر؟ آیا اخلاقاً شادی جمعی در غم ملی رواست یا خیر؟ و پرسش‌هایی از این دست.

🔹وضعیت تیم ایران را می‌توان با وضعیت رقبای‌‌‌‌‌‌‌اش مقایسه کرد که هیچ‌‌یک از درگیری‌های عینی و ذهنی پیش‌گفته را نداشته و ندارند. از قضا عوامل فوق‌الذکر موجب تقویت روحیه تیمی آن‌ها بود؛ فارغ از این‌که نتیجه یکی از بازی‌ها برای ایران متفاوت شد. اما چنین وضعیت‌هایی چرا حادث می‌شوند؟