د

روزنامه هم میهن نوشت:

🔹قصه حلالیت طلبیدن دو وزیر پیشین علوم و ارتباطات دولت سیزدهم، قصه نوشدارویی است که پس از مرگ سهراب رسید؛ بی‌فایده است. این دو وزیر هر کدام در حوزه کاری خود خسارت‌هایی به کشور و ملت زدند، تا آخرین روزی که قانون به آن‌ها اجازه می‌داد در جایگاه خود ماندند و همواره دست به توجیه اقدامات خود زدند.مسئله این است که وزرای پیشین علوم و ارتباطات اگر تحت فشارهای خارج از دولت و از سوی نهادهای دیگر بودند، چرا وقتی دیدند که نمی‌توانند از حق مردم دفاع کنند،‌ استعفا ندادند؟ حلالیت گرفتن در سیاست وجود ندارد اما استعفا امری پذیرفته شده است.

دیدگاهتان را بنویسید