ای‌کاش بسیاری از ما ایرانی‌ها بجای متهم ساختن غربی‌ها در قبال تحولاتی که نمی‌پسندیم، نگاهی هم به نقش خودمان در خلق آن رویدادها می‌انداختیم
صادق زیباکلام
جناب آقای دکتر «عباس عراقچی» که از بلندپایگان سیاست خارجی‌مان هستند، با توجه به ناکامی‌های اخیر ایران در عرصۀ بین‌المللی، و در مقابل، موفقیت‌های اپوزیسیون، اشاره به «پروژۀ خطرناکی» بمنظور به‌حاشیه‌راندن ایران در عرصۀ بین‌المللی کرده‌اند.
بسیاری از ما ایرانیان در مواجهه با تحولاتی که آن‌ها را نمی‌پسندیم، بجای پذیرش واقعیت و قبول کردن نقش خودمان در آن رویداد، بدنبال تئوری‌های توطئه می‌رویم و آن را به‌قدرت‌های خارجی نسبت می‌دهیم. از انقلاب اسلامی گرفته تا «زن – زندگی – آزادی» و یا موفقیت اخیر اپوزیسیون در دعوت‌شدن به کنفرانس مونیخ. بالأخره از یک‌سو نوادگان جد بزرگوارمان «دایی‌جان ناپلئون» هستیم و در عین حال هم (غریبه که بینمان نیست) عقب‌مانده در علوم انسانی. جناب عراقچی درد را درست تشخیص داده‌اند: جایگاه ایران در عرصۀ بین‌المللی ظرف ۴۳سال گذشته اینقدر سقوط نکرده بود. اما بجای رفتن بدنبال علت، یعنی پرداختن باینکه عملکرد خود نظام چقدر در قرار گرفتن در این وضعیت نقش داشته، ایشان رفته‌اند بدنبال شهر فرنگ، پادشاه جن‌ها، تئوری‌های توطئه و پروژه‌های دشمن.
یک نمونه از عملکرد مشعشع‌مان که باعث سقوط به این جایگاه شده، همراهی فعال با روسیه در اوکراین هست. گفتم سفیر فرانسه با تعجب ازم می‌پرسید «بنظر می‌رسد ایرانی‌ها متوجه تاثیر منفی همکاری‌شان با روسیه در اوکراین بر اروپایی‌ها نیستند». چین با آن‌همه توان عظیم اقتصادی و اقتدار بین‌المللی و علیرغم اختلافاتش با غرب، حاضر نشد از روسیه در اوکراین حمایت کند. ایضاً آقای «نتانیاهو» که سری سوا با جناب پوتین دارد هم حاضر نشد از روسیه حمایت کند. اما ما بمثابۀ کاسۀ داغ‌تر از آش، از همان ابتدا قرص و محکم از پوتین حمایت کردیم و بعد هم پهپاد ارسال کردیم. و وقتی هم که بهمان اعتراض شد، طبق معمول اول حاشا کردیم، اما بعد که قطعات پهپادهای ساخت ایران را نشان دادند، جناب «امیرعبداللهیان» فرمودند: «چندتایی داده بودیم، ولی قبل از حملۀ نظامی به اوکراین بوده».
درخصوص هسته‌ای هم هر بار که بازرسان آژانس ازمان ایراد گرفته، آژانس را متهم به «سیاسی‌کاری» کرده‌ایم. الان معلوم شده که هدف اصلی برنامه‌های هسته‌ای‌مان، بیشتر گرفتن امتیاز از غربی‌ها بوده تا ملاحظات دیگر. بماند جنبه‌های دیگر سیاست خارجی‌مان.
آیا همچنان باور کنیم نظام خودش نقشی نداشته و «پروژه‌ای» در کار است؟
