حقوق زنان، پاشنه آشیل اصولگرایان
✍️ #چند_ثانیه
🔹اصولگرایان به میل یا اجبار، طی سالیان اخیر کوشیده‌اند تا بخشی از مواضع خود را با هدف تقویت وجهه اجتماعی و پایگاه رای‌شان به‌روزرسانی کنند اما هنوز، یکی از انتقادهای جدی علیه اصولگرایان، متهم شدن آنان به عدم‌درک ویژگی‌های جهان مدرن / امروز، بویژه در حوزه حقوق شهروندی است. نادیده گرفتن «حقوق زنان»، از جدی‌ترین این اتهامات سنگین است. منتقدان تاکید دارند، اصولگرایان، نه‌فقط به پذیرش استاندارهای جهانی / حقوق بشری زنان تن نمی‌دهند بلکه پاره‌ای از این حقوق در آموزه‌های دینی را نیز با تحریف یا نادیده‌انگاری، از دستورکار خارج کرده و همچنان به قرائت‌های محدودیت‌ساز و تک‌صدایی در این قلمرو پایبندند و حتی به حوزه‌های علمیه هم اجازه نواندیشی دینی هم درباره زنان نمی‌دهند.
🔹طبق آمارها، تقریبا نیمی از ایرانیان، جنسیت مونث دارند. منطقا، همین نسبت را می‌توان به آمار «واجدان شرایط رای» هم تعمیم داد. بنابراین، عجیب نیست که در شکست‌های انتخاباتی اصولگرایان، همیشه ردپای پررنگ زنان مشاهده می‌شود که اکثر آنان، آرای خود را به سود رقبای اصولگرایان، روانه صندوق‌ها کرده‌اند.
🔹این شکاف اجتماعی، پس از اعتراض‌های گسترده به مرگ مهسا امینی و شکل‌گیری جنبش «زن، زندگی و آزادی» با محوریت حضور فعال زنان، عمیق‌تر هم شده است. اصولگرایان،موضع کاملا مخالفی نسبت به این جنبش داشتند اما تحت‌تاثیر شوک بزرگ این رخداد، کم‌شمار نبودند افرادی که با خودانتقادی حدادعادل که تاکید داشت: «باید غفلت گذشته خود درباره زنان را جبران کنیم، باید ارزیابی شود، اشتباهات ما چه بوده و به تغییر روش در چه حوزه‌هایی نیاز داریم؟»، هم‌عقیده بودند و البته پس از مهار جنبش، نشانه‌ای قابل‌توجه از این بازنگری و نتایج ملموس آن دیده نشد.
🔹ابراهیم رئیسی به‌عنوان نامزد پیروز انتخابات غیررقابتی سال ۱۴۰۰، به‌مدد برخورداری از اعتبار درون‌جناحی خود نزد اصولگرایان، توانست بدعت‌شکنی کند و ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های مرئی و نامرئی پیرامون ورود زنان به کابینه را دور زند و دو زن را به‌عنوان «معاون امور زنان و خانواده» و «دستیار ویژه رئیس جمهوری در پیگیری حقوق و آزادی های اجتماعی»، به فهرست اعضای کابینه اضافه کند. باتوجه به نگرش یک‌سویه رییسی در چینش کابینه و حتی مدیران میانی، فرض این بود که این دو زن، به‌دلیل «همسویی کامل» با مواضع و تفکرات رییس دولت سیزدهم، برای پیشبرد ماموریت خود در چارچوب خط‌کشی‌های دولت در حوزه زنان از فضای مناسبی برخوردار خواهند بود، اما اینک، آشکارشده، حتی زنان «خودی» هم در کابینه از مقبولیت و پذیرش جمعی برخوردار نبوده‌اند و برعکس، برخی مردان کابینه، ناهمراهی و کارشکنی‌های جدی هم درباره آنان داشته‌اند.
🔹چراغ‌اول افشاگری‌ها و انتقادها را دیروز، سکینه‌سادات پاد، دستیار ویژه رئیس جمهوری روشن کرد:«مشی فکری من با کلیت آنچه که دولت سیزدهم و بعضی از همکاران در دولت سیزدهم داشتند و می‌گفتند، متفاوت بود ولی این تفاوت نگاه با شخص آقای رئیس جمهور نبود …قرار بود مراقبت کنم از آزادی بیان مردم، قرار بود من از این حق مردم دفاع و حمایت کنم، از حریم خصوصی، از حق برپایی اجتماعات، از حقوق مادی معنوی زنان دفاع کنم و … هر توئیتی که می‌زدم قطعاً یک تماس بعدش از داخل دولت داشتم … فشارهای این چنینی به شخص آقای رئیس جمهور هم خیلی زیاد بود و حتی به ایشان گفته بودند پاد را اصلاً عزل کنید! …من را از بیرون خیلی زیاد اذیت می‌کردند. دوستانی که به ظاهر خودشان را اسلامی، انقلابی و حزب‌اللهی می‌دانستند، خیلی من را اذیتم کردند… در دولت هم گاهی به من تذکرات خیلی تند داده می‌شد … مدیر مسئول کیهان یک متن خیلی تندی علیه من نوشت و بنده هم جواب دادم…ریالی بودجه برای من مصوب نکردند. هیچ کس این را باور نمی‌کند که من بدون ریالی فقط با نیروی ساعتی کار را می‌گرداندم. گاهی چهار، پنج ماه طول می‌کشید و پول نیروهای ساعتی من داده نمی‌شد! … درون و بیرون دولت دوستانی من را تهدیدهای خیلی خطرناکی می‌کردند … خانه معلم یک اتاق در اختیار من قرار داده بودند و یک هفته بعد از شهادت آقای رئیس جمهور گفتند که اینجا را باید تحویل دهید».
🔹 افشاگری و انتقادهای امروز انسیه خزعلی، معاون امور زنان و خانواده دولت رئیسی، کوتاه‌تر اما حاوی نکات مهم‌تری درباره رویکرد دولت سیزدهم به مقوله حجاب و اعتراضات جنبش «زن، زندگی،آزادی» بود اما نکته مهم‌تر جایی است که او از موضع و نگاه به‌شدت منفی وزیر کشور رییسی به اهمیت زنان و تعامل با آنان پرده برداشت: «ما را در جلسات حجاب وزارت کشور دعوتمان هم نمی‌کردند و بیشتر آقایان برای خانم‌ها تصمیم می‌گرفتند و معمولا کارگروه مربوطه هیچ عضو خانمی هم نداشت. در آن‌جا ما چند بار هم اعتراض کردیم».
