خانواده های والیبالی

مرتضی زبردست

والیبال در کشور ما به عنوان یکی از سه رشته پُرطرفدار همواره مطرح بوده و بازیکنان متعددی را تحویل تیم های ملی داده است.
کشتی در ورزش ما جایگاه خاص خود را داشته و با هیچ رشته دیگری به لحاظ کسب مدال های رنگارنگ از پیکارهای قاره ای، جهانی و المپیک قابل مقایسه نیست ولی به دلیل محدودیت ظرفیت سالن برگزاری رقابت های این رشته حداقل طی نیم قرن گذشته، قهرمانان و مدال آوران ورزش اول ما ، آن طور که باید مورد توجه قرار نگرفتند.
فوتبال که در اغلب کشورهای جهان بیش ترین تماشاگر و علاقه مند را داشته و دارد در کشور ما نیز می توانست موفقیت های فرا آسیایی هم داشته باشد اما برداشت های غلط و تفکرات ضد ورزشی معدودی آدم های نابخرد که اعتقاد داشتند تب فوتبال را باید کاهش داد نگذاشتند این رشته و نفرات مستعد آن به شکوفایی کامل برسند و لذا موفقیت های آن به همان پهنه آسیا محدود شد.
و اما والیبال ما که با فراز و فرود بسیار مواجه بوده در هر دو حالت بعد از فوتبال بیش ترین مشوق و علاقه مند را داشت و در برخی از شهرهای بزرگ و کوچک کشورمان مانند گنبد، ارومیه، تبریز، تهران و چند شهر دیگر به خانواده ها هم راه یافته بود به طور مثال در شاهرود هر سه برادر مظفری ها شیفته این رشته بوده و ایرج و بابک مظفری چند سالی جزو نفرات ثابت و موفق تیم ملی بودند یا برادران نائینی خصوصآ دو قلوهای اکبر و اصغر که هنوز هم در سن بالای ۶۰ سال، سرحال و آماده در مسابقه های داخلی و خارجی پیشکسوتان شرکت کرده و مهره های کلیدی تیم به حساب می آیند نمونه های کمیاب این رشته هستند، بد نیست اشاره شود اصغر نائینی، کاپیتان سابق تیم ملی از معدود پاسورهای والیبال ما بود که دفاع وسط قرار می گرفت یا رضا نائینی که سوای والیبال سالنی در والیبال ساحلی نیز جزو چهار بازیکن برتر این رشته بود و در کوران تحصیلات دانشگاهی هدایت ملی پوشان این رشته را هم به عهده داشت حکایت از عشق و علاقه وافر این افراد به والیبال دارد و دریغ و افسوس که اکنون هیچ یک از این شیفته های دیروز و امروز والیبال با مدارک معتبر مربیگری، جایی در تیم های باشگاهی و ملی ما ندارند.