/ دستگاه نظارتی بر اساس کدام مصلحت با هتاکان بر سر افشاگری چهره‌ها به تفاهم می‌رسد؟

محسن پیرهادی در یادداشتی با عنوان « واجب فراموش شده حاکمیت» در روزنامه رسالت نوشت:

🔷اینکه شهروندان،در برابر موج تخریب و توهین سازمان‌یافته، احساس بی‌پناهی و تنهایی کنند و قانون به دادشان نرسد. برای دستگاه‌های عریض و طویل نظارتی، امنیتی و قضایی یک فاجعه به‌تمام معناست.

🔷پرونده گردانندگان دستگیر شده کانال‌های هتاک وافشاگر به کجا رسید؟ پس از بازداشت‌های چندروزه و آزادی پس از آن، این مسئله در ذهن تداعی می‌شود که دستگاه نظارتی مربوطه، با فرد هتاک و افشاگر به تفاهم رسیده‌اند،و از آنها مطالبه می‌کنند که از این پس هم به کار خود ادامه دهد، فقط با این تفاوت که بفرموده و «روی ریل» حرکت کند و بر اساس قواعد و نسبت به چهره‌هایی افشاگری کند که از او خواسته می‌شود. چه مصلحتی باعث می‌شود که برخورد سخت و پشیمان‌کننده با چنین مواردی صورت نپذیرد؟

🔷چرا شکایت افراد متعدد در پرونده‌های تهمت و افترا، با اقدامی در خور حفظ آبروی شهروندان مواجه نمی‌شود؟ پیگیری جدی و قاطع این مسئله از سوی دفتر مقام معظم رهبری از متولیان امر شاید بتواند التیام‌بخش و جبران‌کننده باشد.

دیدگاهتان را بنویسید