والیبال و دغدغه دیروزی ها

والیبال ما حدود ۴۰ سال پیش که جمعیت کشور و مشخصا تهران کمتر از نصف امروز بود حداقل تماشاگر مسابقه هایش در پایتخت بیش از امروز بود.
طی همان سال ها در فینال این پیکارها ابتدا پرسپولیس و دخانیات قهرمان و نایب قهرمان و سال بعد جای دو تیم در کسب این مقام عوض شد و دخانیات با هدایت حسن کُرد و بازیکنانی نظیر امیر حیدری، عزیز پرتوی، حمید محمدپور، محمدرضا دامغانی و چند بازیکن مستعد دیگر جام قهرمانی را بالای سر بردند.
هدف از نگارش این مطلب یادآوری قهرمان و نایب قهرمان های چهار دهه گذشته والیبال کشورمان نیست بلکه پرسش مشخص ما ( سایت چند ثانیه) که می تواند پاسخی بر بسیاری از مشکلات پیدا و پنهان امروز باشد این است که تیم های پرطرفداری مثل پرسپولیس، پاس، استقلال، دخانیات، دارایی و دیگر تیم های تهرانی که بیش ترین تماشاگر را راهی سالن های این رشته می کردند چرا تیمداری را رها کردند یا بازیکنان مطرحی مانند امیر حیدری، عزیز پرتوی، خسرو نیاکیان، هوشنگ ملک لو، برادران مظفری، محمدرضا دامغانی، احمد لاهوتی، علی مؤذن، مهدی صابرپور، برادران نائینی، عبدالعلی نبی، رضا زادان کردار، عباد نبی زاده، مهدی ابوترابی، جهانگیر ترابپور و امثال این ها که ملی پوشان این رشته بودند کجا هستند و در چه شرایطی زندگی می کنند؟
آیا مسوولان ورزش و مشخصا رؤسای فدراسیون والیبال نباید نیم نگاهی هم به سرمایه های دیروز این رشته که عمر و جوانی خود را پای آن گذاشته اند داشته باشند؟
نگارنده بر این واقعیت اعتراف دارد که فاقد دانش حقوقی است و مطالبه او نیز به هیچ وجه وجهه قانونی نداشته و ندارد اما وجدان بیدار و مسوولیت پذیری مسوولان ورزش ما کجاست و به کدام سفر دور دست رفته که از حال مفاخر خانواده خود بی خبرند؟
اگر فردی از افراد خانواده والیبال که رشته ای دانشگاهی به حساب می آید گرفتار اعتیاد یا گذرش به ناکجا آباد بیفتد هیچ تلنگری به مسوولان خوش صحبت امروز نمی زند؟
آقایان، بزرگواران، مسوولان ارجمند نظام خیلی از این بزرگان در خلوت تنهایی به بیراهه کشیده می شوند رهایشان نکنید، اگر هوای آن ها راهم مثل رفقای خودتان داشته باشید راه دوری نمی رود.