کلاه‌مان را بالاتر بگذاریم!

🔹وضعیت امروز بازار محصولات اساسی مثل لبنیات در ایران، به‌وضوح نشان می‌دهد که برای مسئولین، سلامتی و جان مردم کم‌ترین اهمیت را دارد. سیاستی که در آن به جای حمایت از مصرف داخلی و کنترل قیمت‌ها، محصولات غذایی اساسی به کشورهای همسایه صادر می‌شود، جز یک بی‌توجهی شرم‌آور به نیازهای اولیه مردم، چیزی نیست. انگار مسئولین فراموش کرده‌اند که وظیفه اصلی‌شان تامین امنیت غذایی و حفظ سلامت ملت است.

🔹سرانه مصرف لبنیات در ایران به کمتر از نصف استاندارد جهانی رسیده است، اما در مقابل، این محصولات با افتخار به عراق، پاکستان و افغانستان صادر می‌شوند. یعنی به جای این‌که مردم خودمان از این محصولات بهره‌مند شوند، اولویت با پر کردن جیب‌ها و کسب سود است. آیا جان و سلامتی مردم ایران، از مردم کشورهای دیگر بی‌ارزش‌تر است؟ چطور ممکن است کشوری که روزی خودکفا بود، امروز به جایی برسد که مردمش توانایی خرید شیر و ماست را ندارند و لبنیات به کالای لوکس تبدیل شده‌است؟

🔹این بی‌توجهی تنها به لبنیات ختم نمی‌شود. در سایر حوزه‌ها نیز، سومدیریت و بی‌مسئولیتی منجر به مرگ تدریجی مردم شده‌است. از گوشت و مرغ گرفته تا میوه و سبزیجات که به‌خاطر نرخ‌شان هر روز بیشتر و بیشتر از دسترس مردم عادی خارج می‌شوند.

🔹مردم مجبورند با کمترین مواد غذایی زندگی کنند و این یعنی بازی با جان میلیون‌ها نفر. این مرگ تدریجی، تفاوتی با فجایعی مثل حادثه معدن طبس که دیشب رخ داد ندارد؛ همان بی‌توجهی، همان سومدیریت و همان پیامد مرگبار.

🔹مسئولان، به‌جای این‌که وظیفه خود را در قبال تغذیه سالم و زندگی شرافتمندانه برای مردم به‌جا آورند، با سیاست‌های غلط و بی‌توجهی به نیازهای عمومی، سلامت جامعه را قربانی کرده‌اند. صادرات محصولات غذایی در شرایطی که مردم خود کشور از گرسنگی و کمبود رنج می‌برند، نمونه بارز همین بی‌مسئولیتی است.

🔹این سیاست‌ها نه تنها غیرقابل قبول، بلکه خطرناک هستند. جان انسان‌ها با بی‌توجهی و سودجویی از بین می‌رود؛ چه با حادثه‌ای ناگهانی مثل ریزش و انفجار و سیل، و چه با یک مرگ آرام آرام که هر روز با کمبود تغذیه سالم و مشکلات بهداشتی خود را نشان می‌دهد. و افسوس که نه به سلامت مردم اهمیت می‌دهند، و نه پاسخگوی مرگ‌ومیرهای روزافزون هستند.