🔹در میان عکس و فیلم های زیادی که امروز از جشن آتش بس در غزه دیدم، شیرین ترین آنها همین عکس است

✍️ روزبه علمداری. این تصویر عین شکست اسرائیل است: سرشار از زندگی است، چون کودکان لبخند می زنند و حس پیروزی دارند؛ آنان همدوش و همراه رزمندگانی هستند که ۱۵ ماه دشمن اشغالگر وجب به وجب خاک غزه را به امید نابودی این مبارزان ویران کرد. ولی نه تنها این مبارزان تمام نشدند، بلکه به دفاع ادامه دادند، عضو گیری کردند و پس از آتش بس، در میان استقبال و شادی مردم در خیابان ها رژه رفتند.

🔹«مقاومت» برای فلسطینیان مساوی با زندگی است و از این روست که در ۱۵ ماه تقریبا هیچ صدایی از مردم جنگ زده و آواره در اعتراض به مبارزان شنیده نشد؛ باکه هر آنچه که از طریق موبایل و دوبین عکاسان مخابره شد، ثبات قدم و اعلام آمادگی برای فداکاری تا پای جان برای سرزمین مادری شان بود.

🔹من به واقع نمی توانم حیرت خود را از وجود این روحیه بی بدیل و نیز از ساختار مستحکم مقاومت غزه پنهان کنم. این مردم دهها عزیز از دست دادند و کاشانه شان ویران شد اما امروز زنده و امیدوار سر بیرون آورده اند و حالا با نمادهای بزرگی که در این مدت ساخته شد، همچون لحظات آخر زندگی سنوار، برای پیروزی نهایی به آینده می نگرند و شوق زندگی در انها موج می زند.

روزی محمود درویش گفت:
🔹دوست دارم که مشکل سرزمینم فلسطین را در تمامی ابعاد به صفحات دیوان شعر جهان منتقل کنم.» کاش او می دید که در ماه ۱۵ جنگ بی رحمانه، هزاران خبرنگار، عکاس و شهروند خبرنگار لحظه به لحظه ی رنج و مقاومت و زندگی را در شبکه های اجتماعی مخابره کردند و سرتاسر جهان را متوجه غزه کردند.

به قول او:

«در این سرزمین چیزی هست شایسته زیستن
بوی نان در بامداد
سر به هواییِ اردیبهشت
آرای زنان درباره مردان
نامه‌های آشیل
آغازِ عشق
گیاهِ روییده از سنگ
مادرانی بر بندِ نای
و ترس اشغالگران از گذشت»