چرا مردم بنگلادش بر سهمیههای ناعادلانه شوریدند و نخستوزیر را به زیر کشیدند؟ /قیام علیه تبعیض
✍🏻مهرداد خدیر
🔹نخستین پرسش دربارۀ قیام سه هفته اخیر مردم در بنگلادش و ریشۀ اعتراضات آنان که صدها کشته بر جای گذاشته این است که اعتراض اصلی آنها در این ۲۰ روز چیست (و در واقع چه بود) که در روز بیستویکم به فرار خانم شیخ حسینه نخستوزیر انجامید که گفته میشود داکا را به مقصد شهری در هند ترک کرده و ساختمان نخستوزیری را هم معترضان تصرف کردهاند.
🔹اعتراضات پس از آن درگرفت و وسعت یافت که دولت بنگلادش مصوبهای را گذراند که به موجب آن قرار شد نیمی از پُستهای استخدام کشوری برای بعضی گروههای خاص در نظر گرفته شود. بر این اساس نزدیک به ۳۰ درصد از این مشاغل، برای بستگان آن دسته از آسیبدیدگان و کهنهسربازانی در نظر گرفته شد که در جنگ استقلال بنگلادش از پاکستان در سال ۱۹۷۱ میلادی حضور داشتند. معترضان این مصوبه را مصداق تبعیض و نوعی انحصارطلبی و محروم ساختن از مدیریت تخصصی و شایستهسالار دانستند و سر به شورش برداشتند.
🔹اعتراضات اما با سرکوب خونین مواجه شد و اگرچه دولت در ادامه عقب نشست و با حکم و دخالت دیوان عالی اکثر سهمیهها هم لغو شد اما معترضان و خاصه دانشجویان خواستار عدالت برای خانوادههای کشتهشدگان شدند. کار به جایی رسید که پس از سه هفته اعتراضات خیابانی دیروز- دوشنبه- «شیخ حسینه» نخستوزیر استعفا و بنگلادش را به مقصد هند ترک کرد. در واقع مثل زنی که خانه را به قصد خانه پدری یا مادری ترک میکند. چراکه شکلگیری کشور بنگلادش حاصل استقلالخواهی مسلمانان شبهقاره از هند است که به تشکیل کشور پاکستان انجامید منتها در سرزمین تازه هم باز با تبعیض روبهرو شدند.