آغاز یا پایان؟ تحولی بزرگ در آستانه بهار سیاست خارجی ایران

✍️ معصومه علیانپور*

🔹پاسخ ایران به سیاست‌های “فشار حداکثری” دولت ترامپ در سال‌های اخیر تأثیرات عمیقی بر ابعاد مختلف سیاست خارجی، اقتصادی و امنیتی کشور گذاشته است. راهبرد عدم تعامل با ایالات متحده باعث تضعیف جایگاه ایران در نظام بین‌المللی و افزایش وابستگی به قدرت‌های منطقه‌ای نظیر چین و روسیه شده است.

🔹این وابستگی، ایران را در معرض منافع کوتاه‌مدت این کشورها قرار داده و توانایی اتخاذ سیاست‌های بلندمدت و مستقل را محدود می‌کند.

🔹در عرصه اقتصادی، سیاست‌های تحریمی و محدودیت‌های تجاری، موجب کاهش صادرات نفت و گاز و کاهش دسترسی به فناوری‌های نوین و فرصت‌های سرمایه‌گذاری می‌شود. این شرایط باعث رکود اقتصادی، تورم و کاهش کیفیت زندگی مردم می‌گردد که به تبع آن بحران‌های اجتماعی و نارضایتی عمومی در سطح کشور گسترش می‌یابد.

🔹در ابعاد امنیتی، استمرار تنش‌ها با ایالات متحده و سایر قدرت‌های جهانی، تهدیداتی نظیر بی‌ثباتی منطقه‌ای و تشدید فشارهای خارجی را به همراه دارد که امنیت ملی کشور را در معرض خطر قرار می‌دهد.

🔹در چنین شرایطی، ایران نیازمند اتخاذ رویکردی استراتژیک مبتنی بر منافع ملی است که به‌طور همزمان به تقویت دیپلماسی و کاهش تهدیدات امنیتی بپردازد.

🔹تعاملات دیپلماتیک محدود و حساب‌شده می‌تواند به ایران فرصت‌های جدیدی برای کاهش اثرات تحریم‌ها، بهبود وضعیت اقتصادی و تقویت جایگاهش در روابط بین‌المللی ارائه دهد.

🔹سیاست انزوا و عدم تعامل نه‌تنها موقعیت ایران را در معادلات جهانی تضعیف می‌کند، بلکه کشور را در برابر تهدیدات خارجی و رقابت‌های منطقه‌ای آسیب‌پذیرتر می‌سازد. به همین دلیل، رویکردی هوشمندانه و مبتنی بر منافع ملی می‌تواند به ایران در گذر از بحران‌های موجود کمک کند و مسیر تازه‌ای برای آینده سیاست خارجی کشور فراهم آورد./چندثانیه

*تحلیلگر مسائل بین‌الملل و سیاست