محمد درویش: زابل تا پایان خرداد آب شرب دارد/ تغییر مسیر رودخانه در ردیف جنایتهای جنگی است/اگر افغانستان پایش را بر روی گلوی هیرمند بگذارد، دولت ایران با یک مهاجرت ۴۰۰ هزارنفری روبرو میشود
محمد درویش، کنشگر محیطزیست:
یک ماه پیش که از این استان بازدید کردم، چاهنیمهها به کمینه خود رسیده و اینطور که گزارش شده تا آخر خردادماه به آستانه گلآلودها میرسد و تصفیهخانهها قدرت تصفیه آن را نخواهند داشت و شرایط بسیار سخت و دشوار میشود و عملا آبی برای شرب مردم وجود ندارد.
در طول همین یکیدو هفته بیش از ۱۰ هزار نفر از مردم زابل مهاجرت کردهاند. این مسئله میتواند مانند دهه ۴۰ موج مهاجرت بزرگی در پی داشته باشد و موجب شود مردم سیستانوبلوچستان منطقه را ترک کنند.
مهاجرت آنها تنشهای اجتماعی و امنیتی فوقالعادهای برای ایران به وجود میآورد و نباید اجازه دهیم کار به اینجا برسد. چون تامین آب با تانکر هم بسیار سخت و دشوار است.
بهترین کار این است که دولت ایران در کوتاهمدت با طالبان که – شریک تجاری آنهاست – صحبت کند تا از یک میلیارد مترمکعب آب پشت سد کجکی، حقآبه ایران را رها کنند.
تا قبل از احداث سد کجکی بر روی هیرمند، دولت افغانستان اگر اراده میکرد هم، امکان جلوگیری از حقآبه هامون را نداشت. حتی بیش از ۸۰۰ میلیون مترمکعب آب به هامون و چاهنیمههای ایران میرسید. اما بهتدریج بعد از احداث سد کجکی توانستند آب را مدیریت کنند و اولین نشانههای نگرانی در اوایل دهه ۸۰ در هامون ایجاد شده و شاهد خشکسالیهای پیوسته بودیم.
تغییر مسیر رودخانه در ردیف جنایتهای جنگی است و هیچ دولتی حق ندارد مسیر رودخانه را تغییر دهد چراکه سبب میشود تمام زیستمندانی که طی میلیونها سال در پایاب رودخانه زیستهاند، نه فقط انسانها، بلکه حیوانات و گیاهان آسیب جدی ببینند. افغانستان این جنایت را انجام داده و میتواند تحت پیگرد قضایی در مجامع بینالمللی قرار گیرد.
اگر افغانستان پایش را بر روی گلوی هیرمند بگذارد، دولت ایران با یک مهاجرت ۴۰۰ هزار نفری روبهرو خواهد شد که تبعات بسیار زیادی دارد که ممکن است باعث شود دولت ایران در مقابل باجخواهی افغانستان کوتاه بیاید.
خردمندانه این است که وابستگی صددرصدی به آب یک کشور خارجی برای تامین آب شرب یکی از شهرهای راهبردیمان را به کمینه خود کاهش دهیم. وقتی دولت میتواند ظرف دو سال آب را از دریای عمان به یزد برساند، حتما میتواند در یک سال آب را به زابل برساند