ماجرای خداحافظی احمد زیدآبادی از سیاست: پای چند فحش و ناسزا در میان نیست!
میخواهید همدیگر را تا نفر آخر هلاک کنید؟ بفرمایید! راه هموار است!
✍️ احمد زیدآبادی فعال سیاسی و روزنامهنگار در کانال تلگرامی خود نوشت:
🔹در این دو سه روز بعد از آخرین نوشتهام، دوستان عزیز و آشنایان و ناآشنایان بیشماری هر کدام به طریقی و لحنی از درخواست و توصیه گرفته تا تشرهای صمیمانه، خواستهاند که در تصمیمم برای “خداحافظی با سیاست” در این شرایط تجدیدنظر کنم.
🔹من شرمندۀ همۀ این عزیزان و قدردان لطف و محبت تک تک آنها هستم، اما واقع این است که آنچه فرمودهاند، بخشی از نادانستههای من نیست چرا که اصولاً پای چند فحش و ناسزا در میان نیست. همانطور که پیش از این هم گفتهام، فحش باد هواست و شاید دل کسی را خنک کند و موجب رنجش کس دیگری شود، اما اثر عملی بر آن مترتب نیست. ماجرای من اما سختتر و پیچیدهتر از این حرف ها شده است.
🔹ماجرا از این قرار است که در این شرایط “مافوق حساس کنونی”! کنشگری به شیوۀ مألوف من، به امری پرهزینه و بیفایده تبدیل شده است و به زودی حتی غیرممکن میشود.
🔹هزینۀ بیفایده، پوچترین و بیمعناترین کاری است که از یک کنشگر سیاسی یا اجتماعی برمیآید و به نظرم نباید آن را پشتِ الفاظ رمانتیک و پر و سوز و گداز پنهان و یا توجیه کرد.
🔹هر کس در این دنیا شیوهای برای کار خود دارد، شیوۀ من هم در این ربع قرن اخیر این بوده که هر حرف و سخن و کار و اقدامی را در چارچوب تحلیلیِ مشخصی بدونِ لحاظ علایق و عواطف و احساساتم، توصیه کنم، حتی اگر آن تحلیل به نظرِ خیلیها ناقص یا از اساس نادرست بوده باشد.
🔹کسانی که در جریان بحثهای خصوصیتر من بودهاند میدانند که شرایط پیش آمده، دور از انتظارم نبوده است. سالهاست در بارۀ ابعاد و جزئیات و تبعات آن به عنوان یکی از سناریوهای محتمل اندیشیدهام، به هراس افتادهام، هشدار دادهام و در بارۀ راههای پیشگیری از آن تا نهایتی که از یک موجود دو پا برمیآید، تأمل و تلاش کردهام و حتی از کوچکترین وبیاهمیتترینِ شانسها به بهای هزینه از اعتبار و آبرویم، استقبال کردهام.
🔹متأسفم که باید بگویم این تأمل و تلاش بینتیجه مانده و گویا ما ایرانیان در این صد و پنجاه ساله محکوم به تحققِ بدترینِ سناریوها بودهایم، مگر در چند موردی که خارج از اراده و توانمان، خدا به دادمان رسیده است.
🔹شاید خدا دوباره به دادمان برسد و از آنجا که به ذهنمان خطور نمیکند و در محاسباتمان نمیگنجد، روزنی به روی این کشور بگشاید. خارج از این امیدواری متافیزیکی، من دیگر هیچ نشانهای از راهِ برونرفتِ کمهزینه از این بحران نمیبینم و اگر نگویم از امثال من، دست کم از خودِ من، هیچ کاری برنمیآید جز آنکه احتمالاً قربانی بیدلیل و بیاثر و بیسود و فایدتِ حوادثِ سهمگین پیش رو شویم و حتی بدتر از آن!
🔹با این حال، خدا حافظی با سیاست در این مقطع، به معنای زمین گذاشتن قلم نیست. امور دنیا به سیاست منحصر نمیشود و حوزههای بسیارِ دیگری برای همراهی و همدلی از طریق این کانال وجود دارد. من فقط نمیخواهم نقش چراغعلی را در این وضعیت بازی کنم!
🔹در روستای ما دو آدمی که نیازی به وصف روحیات و خصائلشان نیست، بر سر ملکی با یکدیگر در نزاع بودند و مردم بینوای و بیگناه را هم به اردوی خود فرا میخواندند. چراغعلی که به نظر خودش چیزکی میدانست، کارش اندرز و نصیحت این دو آدم و حامیان آنها شده بود که مکنید! چنین و چنان میشود!
🔹دو لشکر خصم اما بنای هیچ نرمش و سازشی نداشتند و هر کدام سعادت خود را در قلع و قمع کامل طرف دیگر میدیدند. آنها مدتی بر نصایح چراغعلی چشم بر بستند اما چون او دست بردار نبود، هر دو به این نتیجه رسیدند که وراجیهای چراغعلی مانع جنگ و ظفر نهایی آنان شده است و بنابراین، ابتدا باید او را گوشمالی سخت دهند تا زبان در کام گیرد. این بود که هر دو اردو، جمعی از “غیورمردان” خود را در تاریکی شب به سراغ چراغعلی فرستادند و او را “پَچِّ پچور” کردند و هر دو هم، کل داستان را به گردن دیگری انداختند!
🔹بعد از این ماجرا، چراغعلی بستری شد و زبان در کام گرفت و فقط گاهی زیر لب با خود زمزمه میکرد: میخواهید همدیگر را تا نفر آخر هلاک کنید؟ بفرمایید! راه هموار است!
