خودروسازان داخلی بر لبه پرتگاه/ راه نجات از خصوصی‌سازی می‌گذرد
🔹امروز مدیریت دولتی سیاسی که دائماً وعده‌هایی می‌دهد که لزوماً اقتصادی نیست صنعت خودرو را به ورطه سقوط برده است.
🔹اگر به جای زیان، سود معقولی در صنعت خودرو داشتیم می‌توانستیم طی شش سال اخیر حداقل شش میلیارد دلار در صنعت خودرو سرمایه‌گذاری کنیم و اگر این سرمایه‌گذاری محقق می‌شد جهش بزرگی در صنعت خودرو صورت می‌پذیرفت.
🔹 اگر قیمت‌ها به درستی آزاد می‌شد و دولت کار تنظیم‌گری خود را درست انجام می‌داد، خودروسازان و مصرف‌کنندگان واقعی زیان نمی‌کردند. به عنوان مثال، اگر یک دستگاه خودرو پارس حدود ۴۰۰ میلیون تومان قیمت‌گذاری می‌شد، هم خودروساز زیان نمی‌کرد – حتی مقدار کمی هم سود می‌برد – هم مشتری مجبور نبود که حدود ۵۸۰ میلیون پول بابت آن بدهد.
🔹 در صورتی که ظرفیت تولیدی و زیرساخت دو خودروساز بزرگ در اختیار بخش خصوصی مقتدر و کاردان بود به میزان قابل توجهی در کشور سرمایه‌گذاری انجام می‌گرفت و ضمن ارزش‌آفرینی در کشور، به جای اشتغال‌زایی برای خارجی‌ها، برای مردم ایران شغل ایجاد می‌شد.
🔹مردم به شدت از صنعت خودرو ناراضی هستند مسئولان نیز از این صنعت رضایت ندارند و آن را غده‌ای سرطانی می‌دانند که آبرویشان را برده است، ولی در عین حال نمی‌توانند از آن دل بکنند؛ چرا که محلی است برای ادامه تصدی‌گری، انجام خرده‌فرمایشات و رفع مسائل موضعی.
🔹با روند فعلی بیم آن می‌رود که طی یک سال آینده فعالیت تولیدی دو خودروساز بزرگ دولتی و مجموعه‌های وابسته به آنها متوقف شود و حکومت در مقابل خیل عظیمی از مدعیان اعم از کارکنان، قطعه‌سازان و مشتریان قرار گیرد.
