مرتضی زبردست

دیدار تیم های فوتبال پرسپولیس و استقلال یا به روایت امروزی ها دربی تهران در میدان مسابقه تمام شد اما حاشیه های مخرب آن هنوز پایان نیافته و هر ساعت گسترش می یابد.
مجموعه هایی که چندین دهه قدمت داشته و از واژه ارزشمند فرهنگی، ورزشی برای معرفی باشگاه خود استفاده می کنند نباید تا این حد تحت تأثیر بُرد و باخت های زودگذر قرار گرفته و طرفداران خود را نیز وارد معرکه های ضد ورزشی کنند.
وقتی مدیر عامل، اعضای هیأت مدیره، معاونین، سرپرست، سرمربی و مربیان دو تیم به یکدیگر احترام نمی گذارند و فضای ورزش را اسیدی می کنند چه توقعی از تماشاگران باید داشت؟
اگر کاپیتان های دو تیم نقش بزرگتر و پیشکسوت مجموعه خود در داخل میدان را به عهده دارند پس چرا با هر سوت درست یا اشتباه داور، چند بازیکن کم تجربه و تازه کار هم سینه به سینه قاضی میدان و بازیکنان رقیب می شوند؟
به نظر می رسد شعارهای اتو کشیده سابق که تنها شامل حال داور و کمک داور مسابقه بود طی سال های اخیر توسعه یافته شده و به رئیس فدراسیون، رئیس کمیته داوران و دیگر مسوولان نیز تعمیم داده شده است!
این که یک گروه سرپرست تیم مقابل را فرش دزد و عده دیگری سرمربی تیم رقیب را چکش معرفی کرده و شعارهای زشت تر که نوشتنی نیست در حضور بانوان حاضر در ورزشگاه سر دهند با کدام معیار های جامعه ما پذیرفتنی است؟
شکایت های طرفین از یکدیگر به کمیته های انضباطی و اخلاق هم پرده دیگری از این نمایش تأسف بار دربی پایتخت است که تلاش می شود نتیجه تساوی، به هر شکل ممکن به پیروزی یک تیم و شکست دیگری تغییر کند و بعد هم شعار بازی جوان مردانه بدهند.

دیدگاهتان را بنویسید