(روایت متفاوت پایگاه آلمانی؛ ✅ کنفرانس امنیتی مونیخ محلی برای سیاسی‌کاری‌های نمادین!
🔹پایگاه آلمانی «ناخ دنک زایتن» یکی از سکوهای رسانه‌ای معروف و پربازدید در این کشور که غالبا مطالبی متفاوت از روایت‌های جریان اصلیِ هدایت شده‌ی رسانه‌ای منتشر می‌کند، در یادداشتی زیر عنوان «کنفرانس امنیتی مونیخ محلی برای سیاسی‌کاری نمادین»، عدم دعوت از ایران به این کنفرانس را نقد کرده است.
🔻در بخش‌هایی از این یادداشت آمده است:
🔸کنفرانس امنیتی مونیخ در این روزها در حال از دست دادن فرصت برای اثبات خود به عنوان یک فُروم بین‌المللی پیشرو در خصوص مسائل امنیتی برای دستیابی به صلح در جهان است.
🔸به طور سنتی این رویداد باید بحران‌های بین‌المللی همانند جنگ اوکراین و یا احیای برجام را در یک فضای باز و در مسیر حل و فصل، در قالب گفتگو به بحث و تبادل نظر بگذارد. اما اکنون شاهد آن هستیم که از روسیه و ایران اصلا دعوت به عمل نیامده است.
🔸برخلاف یک مراسم دیپلماتیک که در آن بنا به خواست میزبان، دعوت‌هایی شخصی ارسال و یا مهمانانی با دلایلی مشخص و طبیعتا خارج از عرف دیپلماتیک از لیست به اصطلاح خط می‌خورند، یک کنفرانس امنیتی با سابقه‌ای طولانی، همانند کنفرانس امنیتی مونیخ جای مناسبی برای «سیاسی‌کاری‌های نمادین» نیست.
🔸رویداد امسال بیشتر شبیه نشست‌های سالانه یک حزب است که در آن اغلب حضار و مدعوین کم و بیش یک نظر مشابه را نمایندگی می‌کنند و قرار است از این فرصت برای نمایش انسجام خود استفاده کنند، انسجامی که در حال حاضر و در «رقابت سیستمی» امروز، از سوی صحنه‌گردانان این نشست، ضروری تلقی شده است!
🔸این مسئله بی‌شک به عمیق‌تر شدن دوقطبی در جهان سیاست خارجی می‌انجامد و نمی‌تواند جلوه‌ای از فضای جهان کنونی که در آن صلح بیش از هر زمانی متزلزل شده باشد.
🔸گزارش ۲۰۲۳ کنفرانس امنیتی مونیخ نیز به وضوح بیان‌گر تناقضات «غرب» است. از طرفی این‌گونه القاء می‌شود که به‌دنبال خلع سلاح (هسته‌ای) هستند، ولی هم‌زمان تسلیح گسترده‌ای صورت می‌پذیرد و از این موضوع ابراز خوشحالی می‌شود که «قدرت‌های اتمی دموکراتیک» در شرایط کنونی اهتمام خود بر بازدارندگی هسته‌ای را مورد تاکید قرار می‌دهند!
🔸این موارد تناقضاتی هستند که واقعیت امروز را شکل داده و بسیاری را در دنیای امروز به یافتن مسیرهای جایگزین ترغیب کرده است.
🔸دیدار رسمی رئیس جمهور ایران از چین خود نشانه و اشاره‌ای است به همین موضوع. لذا می‌توان از این رفتار، یعنی خارج کردن از لیست مهمانان کنفرانس امنیتی مونیخ، به عنوان یک خودانزوایی از ترس روبرو شدن با این واقعیت‌ها تعبیر کرد.
