سی‌پی‌آر را چه زمانی شروع کنیم؟
🔹وقتی فردی دچار ایست قلبی می‌شود، خون به بقیه بدن او نمی‌رسد. بدین ترتیب، بافت‌ها و اندام‌های بدن اکسیژن دریافت نمی‌کنند.
🔹متخصصان قلب و عروق می‌گویند: مغز اولین عضو است که اثرات کمبود اکسیژن را احساس می‌کند. سلول‌های مغز در عرض چند دقیقه شروع به مردن می‌کنند و ایست قلبی طولانی‌مدت می‌تواند به مغز آسیب غیرقابل برگشت بزند.
🔹سی‌پی‌آر یا احیای قلبی ریوی با اعمال فشار بر قفسه سینه، حرکت خون در بدن را که معمولا قلب با پمپاژ انجام می‌دهد، موجب می‌شود. سی‌پی‌آر در واقع به مغز و سایر اندام‌های حیاتی، اکسیژن می‌رساند.
🔹امدادگران می‌گویند: وقتی فردی با مشکل قلبی روبرو شده است، ابتدا مطمئن شوید به محل حادثه دسترسی دارید و ایمنی یا هر خطری که ممکن است برایتان وجود داشته باشد را بررسی کنید. بعد از اطمینان از مناسب بودن شرایط برای امدادرسانی به شانه فردی که ایست قلبی کرده ضربه بزنید و با صدای بلند بپرسید: «خوبی؟» و در همین حین وضعیت تنفس طبیعی او را نیز دنبال کنید. اگر فرد هوشیار باشد و نفس بکشد، نیازی به سی‌پی‌آر ندارد.
🔹اما اگر پاسخی نباشد و فرد نفس نکشد با مطمئن شدن از اینکه فرد روی سطح سفت و صاف رو به بالا دراز کشیده است، احیای قلبی ریوی یا سی‌پی‌آر را شروع کنید.
🔹در این زمان باید سی‌پی‌آر را شروع کنید، چه بیمار نبض داشته باشد چه نه. متخصصان انجمن قلب آمریکا نمی‌خواهند مردم وقت خود را صرف بررسی نبض کنند. در شرایط اضطراری، یک شاهد عصبی، احتمال دارد نبض خود را با نبض شخصی که می‌خواهد به او کمک کند، اشتباه بگیرد و تشخیص درست صورت نگیرد.
🔹حتی اگر کسی واکنش نشان نمی‌دهد و نفس نمی‌کشد و هنوز نبض دارد، احتمالا آنقدر قوی نیست که بتواند خون را پمپ کند و مدت زیادی دوام نمی‌آورد.
