مرتضی زبردست

ورزش اگر از سوی مدیران آموزش و پرورش، دانشگاه‌ها، وزارتخانه ها، مراکز فرهنگی، شهرداری ها، سازمان ها، نهاد ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی، مسوولان قوه قضائیه و دیگر مجموعه های فعال کشور لازم و ضروری تلقی شود نه تنها افتخارات بین المللی آن اعم از قاره ای و جهانی فزونی می یابد بلکه در سلامت جامعه نیز نقش بسیار مهمی را ایفا خواهد کرد.
ظاهرآ اکثریت به اتفاق مسوولان بلند پایه کشور در مطبوعات و رسانه های گروهی ، مردم را ولی نعمت خود معرفی کرده و خدمت به آنان را افتخار می دانند، اگر این طور است که باید هم باشد چگونه است که در لایحه برنامه هفتم توسعه دولت، ورزش جایگاه بایسته ای ندارد؟
فراموش نکنیم در سال های نه چندان دور مهندس هاشمی طبا، رئیس وقت سازمان تربیت بدنی و رئیس کمیته المپیک، یکی از برنامه های جامع و تأثیر گذارش برنامه ریزی برای ساخت بیش از یک هزار مجموعه ورزشی در سطح کشور بود، برخی از وزرا و معاونین آن ها نیز با تمام توان در جهت تقویت ورزش و کمک به زیر ساخت های آن تلاش می کردند آیا امروز هم چنین عزم و اراده ای نزد مسوولان مرتبط و غیر مرتبط ورزش وجود دارد و اگر دارد نمود عینی آن کجاست ؟
در خانواده صنعت بزرگانی چون مهندس هاشمی طبا، دکتر ویسه، مهندس قلعه بانی، مرحوم مهندس اکبر ترکان، مهندس اعوانی، دکتر دلیری، مهندس فائقی، مهندس شریعتی و دیگر دل سوزان صنعت کشور هر یک به سهم خود در ورزش نیز منشاء اثر بوده و هنوز هم بعضا هستند ، برخی از این مدیران در حد بضاعت خود، نقش کارآفرین را نیز داشته و در اشتغال جوانان در پروژه های مختلف هم باقیات و صالحات را مد نظر قرار داده و به ثواب کارشان نیز توجه داشته اند که امیدواریم این تفکر در دولت‌مردان امروز جلوه بیش تری داشته باشد.

دیدگاهتان را بنویسید