چرا اعتراض به داور و تخریب یکدیگر ؟
مرتضی زبردست
جام بیست و دوم هم با همه فراز و فرودهایش به پایان رسید و قهرمانی تیم فوتبال پرسپولیس را تثبیت کرد، تیم های خوب و قدرتمند سپاهان اصفهان و استقلال تهران نیز
رتبه های دوم و سوم را کسب کرده و دو تیم نفت مسجد سلیمان و مس کرمان هم به لیگ دسته یک سقوط کردند.
در ادوار گذشته نیز چند تیم منسجم و مطرح تهرانی و شهرستانی کسب مقام قهرمانی را تجربه کرده و علاقه مندان فوتبال را به وجد آوردند.
بُرد و باخت های ورزشی اگر به درستی و در شرایطی بدون وابستگی های رنگی مورد ارزیابی و بررسی های فنی قرار گیرد، راه دشوار آینده را هموار خواهد کرد ولی اگر احساسی و هیجانی به آن پرداخته شود ضعف های کور فوتبال ما همچنان نابینا باقی خواهند ماند.
متأسفانه مدیران بعضا غیر ورزشی ما طوری رفتار می کنند که مربیان و بازیکنان تحت هدایت آنان به بیراهه رفته و تماشاگران شان نیز شکست های احتمالی را برنتافته و واکنش های منفی و تخریبی بروز می دهند.
خوش بختانه داوران ورزشی امروز ما در رشته های مختلف اغلب تحصیل کرده و پس از پشت سر گذاشتن آزمون های متفاوت، سوت قضاوت به دهان می گیرند البته همین داوران هم مانند دیگر همتاهای بین المللی خود اشتباه می کنند ولی وجدان کاری و شخصیت اجتماعی خود را به هیچ وجه نادیده نمی گیرند.
اگر جامعه ما به درک درستی از رقابت های ورزشی نرسد و پذیرش باخت های احتمالی مسابقه های داخلی را نداشته باشد آیا این ضعف باعث سوء استفاده مربیان خارجی تیم های ما نمی شود ؟
ورزش میدان جنگ نیست، همه برای کسب پیروزی با تمام توان تلاش می کنند اما پس از پایان مسابقه با قبول واقعیت ها به تیم برنده تبریک گفته ضمن تحکیم دوستی ها با رفع اشکالات خود، زمینه پیروزی های بعدی را فراهم می کنند، مگر تیم استقلال تهران که فصل قبل قهرمان شد یا تیم های فوتبال سپاهان اصفهان، فولاد خوزسان، استقلال خوزستان، پاس و سایپای تهران که قبلآ قهرمان شدند دیگر تیم های تهرانی و شهرستانی، قهرمانی آن ها را زیر علامت سؤال بردند، بهتر نیست به خودمان احترام گذاشته و حداقل کارها را از آن چه که هست خراب تر نکنیم.
