چرا بیشتر داروخانه ها در بالای شهر تهران است؟

سرنخ به «آئین نامه دارویی» بازمی گردد

دنیای اقتصاد نوشت:

🔹در دهه ۸۰ ماهانه ۲۰ داروخانه افتتاح می‌شد، در دهه ۹۰ این روند بیشتر شد، اما از سال ۱۴۰۰ به‌طور میانگین ۱۰۰ داروخانه در ماه افتتاح می‌شود.

🔹در سال ۱۴۰۲ در مدت یک ماه، ۳۰۰ داروخانه جدید در کشور تاسیس شده است.

🔹در دو سال گذشته تعداد داروخانه‌های ایران درحالی به‌ ۱۶ هزار و ۵۰۰ رسیده که از این تعداد ۱۵۰۰ داروخانه‌ دولتی هستند و بقیه خصوصی.

🔹فقط ۴۰۰ داروخانه در منطقه یک تهران افتتاح شده.

🔹داروخانه‌ها راه خود را گم کرده‌اند و بیشتر از اینکه در راه توزیع دارو به بیماران اقدام کنند؛ به تجارت لوازم‌آرایشی و پروتئین به ورزشکاران و فروش انواع ویتامین‌ها و… رو آورده‌اند.

حمید خوئی، رئیس سابق انجمن داروخانه‌دارها می‌گوید:

🔹داروخانه‌ها بعد از «آیین‌نامه دارویی» به‌شدت تجاری شدند و فلسفه وجودی‌شان کمرنگ شد و بیشتر جنبه اقتصادی‌شان اهمیت پیدا کرد.

🔹همین امر باعث می‌شود که برخی از داروخانه‌‌دارها به فعالیت‌های ناپسند کشانده شوند و فعالیت‌های زیرمیزی با پزشکان به‌شدت گسترش پیدا کند.

🔹برخلاف آنکه قرار بود دسترسی دارو در مناطق کمتر برخوردار بیشتر شود، در دو سال گذشته داروخانه‌ها به مراکز بیشتر برخوردار رفتند و مناطق محروم به حال خود رها شدند.

نایب رئیس انجمن داروسازان استان تهران در همین زمینه می‌گوید:

🔹از ۷۳۰ داروخانه شهر تهران، ۷۴درصد در منطقه یک تا شش تهران قرار دارند. این یعنی نبود دسترسی عادلانه مردم به دارو.

🔹در حال حاضر نزدیک ۳۰۰ تا ۴۰۰ داروخانه در منطقه یک تهران احداث شده و همچنان در منطقه‌‌ پایین شهر با جمعیت حدود ۲میلیون نفر، تنها ۴داروخانه وجود دارد.