چرا «تیم ملی» مثل قبل محبوب نیست؟
🔹تیم ملی فوتبال ایران آن پایگاه اجتماعی مطلوب چند ده سال گذشته را ندارد.
🔹برای سال‌های طولانی ورزشگاه در حمایت از تیم ملی پر می‌شد، با بردهایش مردم به خیابان‌ها می‌ریختند و نزدیک هر کدام از مسابقاتش، قلب هواداران به تپش در می‌آمد.
🔹کار سختی نیست اینکه شما متوجه شوید الان چنین فضایی وجود ندارد.
🔹در همین بازی رفت با قرقیزستان بود که شعارهای اعتراضی علیه ملی‌پوشان در ورزشگاه فولادشهر اصفهان سر داده شد و آن همه جنجال درست کرد. حالا دیگر کاری به اتفاقات و حواشی روزهای جام‌جهانی ۲۰۲۲ نداریم.
🔹غم‌انگیزتر آن است که خود مجموعه تیم ملی هم تلاش چندانی نمی‌کند برای اینکه دوست‌داشتنی‌تر باشد.
🔹شاید همیشه ساده‌ترین راه کسب محبوبیت، تواضع و افتادگی باشد. شما چقدر این فاکتور را نزد بازیکنان و مربیان فعلی تیم ملی می‌بینید؟
🔹راه دیگرش این است که وقتی به اندازه کافی خوب نبودید، ضعف و کوتاهی را بپذیرید.
🔹شجاع خلیل‌زاده مقابل مهاجم گمنام کره‌شمالی جا مانده، خطا کرده، با دریافت کارت قرمز به رکورددار اخراج در تاریخ تیم ملی تبدیل شده، همبازیانش را برای یک نیمه تمام به‌شدت دچار مشقت کرده، با همه اینها اما بعد از بازی تصویری از پرش بلندش در همین مسابقه را استوری می‌کند تا مثلا کیفیت و قدرتش را نشان بدهد!
🔹از آن طرف محمدحسین کنعانی‌زادگان که یک نیمه بازی کرده، فیلم قطع توپش روی یکی از حملات کره را منتشر می‌کند تا به رخ همگان بکشد چه مهره موثری است! خب مدافعی دیگر؛ قرار بود توپ هم قطع نکنی؟ منت چی را بر سر مردم می‌گذاری؟
🔹آنها دچار بحران مقبولیت هستند، اما به جای تلاش برای ترمیم این رابطه، با نوعی حس طلبکاری و خود محوری، مسیر عکس را می‌پیمایند./دنیای اقتصاد
