🔹سرمایه‌گذاری جسورانه در ایران به شدت کاهش پیدا کرده است.

🔹اینهایی که باقی مانده‌اند عموماً سرمایه کمی دارند و فاقد دانش و مهارت مناسب این حوزه هستند.

🔹جذب سرمایه خارجی هم که منتفی است.

🔹بانک‌های ایرانی هم که برای تامین مالی بنگاه‌های دارایی‌محور ایجاد شده‌اند.

🔹بازار سرمایه هم که روی خوشی به استارت‌آپ‌ها نشان نمی‌دهد.

🔹همه اینها باعث شده اکوسیستم اقتصاد دیجیتال گرفتار بحران تنگنای مالی شود.

🔹افت قدرت خرید مردم هم مشکل را بیشتر کرده است.

🔹مردم توان پرداخت کمتری دارند و بسیاری از خدمات را از سبد مصرف خود حذف کرده‌اند.

🔹به‌خصوص در حوزه‌هایی نظیر آموزش و گردشگری و فناوری مالی و سرگرمی و بازی، به شدت تقاضای جامعه کاهش پیدا کرده است.

🔹طبیعی است که استارت‌آپ‌هایی که مشتریان آنها عموماً مردم عادی هستند با کاهش درآمد روبه‌رو شوند و در نتیجه فشار مالی بر آنها بیشتر شود.

🔹در اقتصادی که کوچک می‌شود طبیعی است که بازیگران نوآوری که می‌خواهند از فرصت‌های جدید بهره ببرند شانس رشد و بقای کمتری داشته باشند.

🔹تنها اتفاق خوب سال ۱۴۰۲ سرمایه‌گذاری گروه گلرنگ در بعضی استارت‌آپ‌ها بود.

🔹به نظر می‌رسد ورود این بازیگران بزرگ اقتصاد سنتی به اکوسیستم دیجیتال فعلاً تنها راه تزریق سرمایه به این اکوسیستم باشد

دیدگاهتان را بنویسید