کم‌کاری سازمان‌ها در قبال بیماران آلزایمری
🔹دیروز یک سالمند مبتلا به آلزایمر برای چند ساعت در یکی از مناطق تهران گم شد. یکی از شهروندان این بیمار را پیدا می‌کند. تلاش می‌کند تا او را به مأموران پلیس معرفی تا خانوادۀ او را پیدا کنند اما مأموران این شهروند را به سامانۀ ۱۲۳ محول می‌کنند.
🔹کاربر سامانۀ ۱۲۳ (اورژانس اجتماعی) نیز می‌گوید هیچ وظیفه‌ای در قبال ساماندهی و یا تحویل بیماران آلزایمری ندارد. در نهایت این شهروند وظیفه‌شناس مجبور می‌شود تا با سامانۀ ۱۳۷ شهرداری تهران تماس بگیرد اما آن‌ها نیز در این قبال وظیفه‌ای نداشته‌اند.
🔹او آخر کار مجبور می‌شود تا با ۱۱۰ تماس بگیرد. خانوادۀ بیمار از آنجایی که سالمندشان را در لیست گمشده‌ها قرارداده بودند از طریق پلیس بعد از ۴ ساعت پیدا می‌کنند. اینجا این سؤال پیش می‌آید که واقعاً نقش مراکزی که باید در زمان بحران به مردم کمک کنند چه می‌شود؟ اورژانس اجتماعی، پلیس و سایر نهاد‌ها و سازمان‌هایی که برای همین روز‌ها وظیفه دارند، چه باید بکنند؟
🔹مدیراجرایی انجمن آلزایمر ایران می‌گوید: آخرین مکاتباتی که داشته‌ایم یک بار منجر به نامه‌نگاری‌هایی بین بهزیستی و نیروی انتظامی و فراجای فعلی شد، اما دستور اجرایی آن صادر نشد. وزارت بهداشت هم به موضوع ورود کرد و از ما اسامی را گرفتند و گفتند ما کار را تمام می‌کنیم اما آن‌ها نیز نتوانستند کاری کنند.
